Οι παθογένειες & το θεσμικό έλλειμμα του κλάδου

Απο την αρχή της έκδοσης του Security Manager και σε όλη την 10χρονη και πλέον πορεία του περιοδικού, βασικός στόχος μας είναι η ενημέρωση αλλά και η επιμόρφωση των επαγγελματιών αλλά και εταιριών του χώρου.

Παράλληλα όμως, προσπαθούμε να αναπτύξουμε και να προωθήσουμε την κουλτούρα και νοοτροπία που είναι απαραίτητη για την αναβάθμιση συνολικά του κλάδου της ασφάλειας σε όλους τους τομείς. Σε αυτή μας τη προσπάθεια, βασική προϋπόθεση, είναι να αναδεικνύονται αλήθειες, ακόμα και αν αυτές είναι μερικές φορές δυσάρεστες για κάποιους.

Με αφορμή λοιπόν τη διακοπή λειτουργίας της εταιρίας Πυρσός και τις δραματικές συνέπειες για το προσωπικό της, όπως και των άλλων παθογενειών -που όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν διαχρονικά στο κλάδο – όπως υπηρεσίες σε πολύ χαμηλό κόστος, χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι αλλά και κάποια προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας που υπάρχουν στην αγορά, οφείλουμε να αναδείξουμε τη προβληματική διαχείριση αυτών των παθογενειών, συνολικά από το κλάδο. Κατά τη γνώμη μας η αδυναμία διαχείρισης αυτών των παθογενειών, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη δυνατής θεσμικής εκπροσώπησης του κλάδου. Και όταν εννοούμε έλλειψη θεσμικής εκπροσώπησης, να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς εννοούμε. Καταρχήν, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ΕΝΑΣ φορέας, στον οποίο να μετέχουν ΟΛΕΣ οι ΙΕΠΥΑ και να έχει την ΚΑΘΟΛΙΚΗ αποδοχή από ΟΛΟΥΣ, δηλαδή εταιρίες, κράτος και πελάτες. Η φιλότιμη προσπάθεια του Συνδέσμου που υπάρχει εδώ και χρόνια, απαιτείται να ενισχυθεί αλλά και να διαμορφωθεί διαφορετικά, προκειμένου να δημιουργηθούν οι δομές αυτές που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις της αγοράς.

Μια ορθολογιστική προσέγγιση που θα ανταποκρίνονταν στο σημερινό τοπίο της συγκεκριμένης αγοράς, θα μπορούσε να είναι η δημιουργία 3 διαφορετικών πρωτοβάθμιων φορέων στους οποίους θα μετέχουν αντίστοιχα οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών ασφάλειας (επανδρωμένες υπηρεσίες, κέντρα ελέγχου, κ.α), οι εταιρίες υλοποίησης τεχνολογικών έργων (εγκαταστάτες) αλλά και οι εταιρίες εισαγωγής και χονδρικής πώλησης συστημάτων ασφάλειας, καθώς και ένα δευτεροβάθμιο όργανο με τη μορφή Ομοσπονδίας στο οποίο θα ανήκουν αυτοί οι 3 φορείς. Τα 3 αυτά πρωτοβάθμια όργανα και η ομοσπονδία τους, δεν θα πρέπει να έχουν απλά συνδικαλιστική δράση, αλλά μέσω της ομοσπονδίας και την έγκριση του κράτους να αποτελούν φορείς που θα θεσπίζουν κανόνες λειτουργίας, που θα είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν όλοι. Οι επιχειρήσεις του χώρου, ανάλογα με τη δραστηριότητα τους, θα πρέπει να είναι υποχρεωμένες να συμμετέχουν στους φορείς αυτούς – ίσως και σε παραπάνω απο έναν – και να τηρούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας.

Προβληματική εκπροσώπηση υπάρχει κατά τη γνώμη μας και στο επίπεδο του προσωπικού που εργάζεται στις εταιρίες security από τη στιγμή που υπάρχουν τουλάχιστον 3 σύλλογοι – ομοσπονδίες εργαζομένων. Είναι κρίμα ένας κλάδος που αριθμεί πάνω από 50 χιλιάδες εργαζομένους να μην έχει ΕΝΑΝ και ΜΟΝΟ δυνατό φορέα εκπροσώπησης, που θα μπορεί να διεκδικεί τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτόν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα. Δεν είναι στις προθέσεις μας, να αναφέρουμε ποιοι και γιατί ευθύνονται για το θεσμικό έλλειμμα που υπάρχει στο κλάδο της ασφάλειας. Έχουμε όμως υποχρέωση να επισημάνουμε ότι είναι κρίμα να γίνονται φιλότιμες προσπάθειες αποσπασματικά απο επαγγελματίες, εταιρίες και τους υπάρχοντες φορείς εκπροσώπησης, χωρίς αυτές να μην έχουν το αντίκρισμα που θα μπορούσε να έχουν αν υπήρχε μια ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ  δράση.

Βλάσης Αμανατίδης