Οι υγειονομικές εκπαιδεύσεις του σύγχρονου προσωπικού ασφάλειας

Τα τελευταία χρόνια ο τομέας της ασφάλειας εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς και οι απαιτήσεις που υπάρχουν πλέον είναι όλο και μεγαλύτερες. Σε αυτό το πλαίσιο ιδιαίτερα σημαντική είναι και η υγειονομική εκπαίδευση του προσωπικού που εργάζεται στο κλάδο της ασφάλειας.

Αλέξανδρος Α. Τουμπέλης

*Διευθυντής Εκπαίδευσης του εκπαιδευτικού οργανισμού Meducation
Νοσηλευτής & Διασώστης απομακρυσμένων περιοχών στην εταιρεία
SHARP Medical Company-Φιλοξενούμενος εκπαιδευτής στο Πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης Επιχειρήσεων Υποστήριξης της Ειρήνης (Hellenic MPSOTC) από το 2014 έως και σήμερα Εκπαιδευτής προγραμμάτων επείγουσας προνοσοκομειακής φροντίδας
(ALS, PHTLS, EMS Safety, TCR και START Triage)

Η διαρκής εξέλιξη και αναβάθμιση των δυνατοτήτων σε επίπεδο τεχνολογίας και έμψυχου δυναμικού είναι αναπόφευκτη στον ευρύτερο τομέα της ασφάλειας.
Ένα από τα «καθήκοντα» του σύγχρονου προσωπικού που εργάζεται στις ΙΕΠΥΑ αλλά και στα εσωτερικά τμήματα Ασφάλειας επιχειρήσεων και οργανισμών κάθε κατηγορίας, είναι και η παροχή μιας ολιστικής υπηρεσίας όπου οι κεκτημένες γνώσεις σε συνδυασμό με την εφαρμοσμένη εμπειρία θα του δώσουν το τακτικό πλεονέκτημα έναντι της απειλής, αλλά και του ανταγωνισμού.
Εδώ συχνά συναντάμε το πρώτο εμπόδιο και πιο συγκεκριμένα στις «κεκτημένες γνώσεις». Ποιες είναι αυτές, πως πιστοποιούνται, ποιος ήταν ο φορέας εκπαίδευσης καθώς και πολλά ακόμα ερωτήματα τίθενται διαρκώς από εργοδότες καθώς και από υπεύθυνους ασφαλείας, τα οποία αποτελούν συχνά μια σπαζοκεφαλιά όπου τελικώς αρκούνται στην κατά δήλωση ερμηνεία και προχωρούν στις όποιες ενέργειες.
Προσεγγίζοντας την εκπαίδευση ενός ανθρώπου που εργάζεται σε μια ΙΕΠΥΑ στο τομέα στατικών ή δυναμικών φυλάξεων σε θέματα υγειονομικού ενδιαφέροντος παρατηρούμε ότι υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη, είτε γνώσεων είτε εκπαιδευτικών προγραμμάτων ειδικά προσαρμοσμένων στα καθήκοντά τους. Έτσι, δημιουργείται η επιτακτική ανάγκη να θεσπιστεί ένα πρότυπο εκπαίδευσης και αξιολόγησης ώστε με τη λήψη της άδειας ΙΕΠΥΑ να υπάρχει και σε ικανοποιητικό επίπεδο ένα υγειονομικό υπόβαθρο.

Βασικές και πιο ειδικές γνώσεις

Οι «σύγχρονες τάσεις» ζητούν από το προσωπικό ασφαλείας να γνωρίζει την παροχή είτε βασικών πρώτων βοηθειών είτε πιο εξειδικευμένων θεωρητικών και πρακτικών δεξιοτήτων επείγουσας προνοσοκομειακής φροντίδας. Έτσι, οι γνώσεις που θα ολοκλήρωναν την υγειονομική εκπαίδευση ενός ΙΕΠΥΑ είναι η βασική υποστήριξη της ζωής (ΚΑΡΠΑ, Αιμορραγίες, Θέση ανάνηψης) με την οποία θα κάλυπταν ένα μεγάλο εύρος παθολογικών καταστάσεων, η επείγουσα αντιμετώπιση τραύματος (πτώση από ύψος, τροχαία ατυχήματα, αφαίρεση κράνους, μαζικές αιμορραγίες, διαχείριση αεραγωγού) που θα κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα τραυματισμών και τέλος η τακτική διάσωσης μάχης (βαλλιστικό τραύμα, εκρήξεις, αναζωογόνηση σε ακραίες συνθήκες) που θα τους κάλυπτε στο αντικείμενο διάσωσης κάτω από συνθήκες στρες, απειλής και αυξημένης δυσκολίας με ή χωρίς οπλισμό. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η υγειονομική εκπαίδευση ενός ΙΕΠΥΑ χρειάζεται να σταματήσει εδώ. Από εκεί και έπειτα μπορεί να επιλέξει πολλούς και διάφορους δρόμους και να εξειδικευθεί στα αντικείμενα που τον ενδιαφέρουν π.χ. Παρατεταμένη Φροντίδα στο Πεδίο της Μάχης (Prolonged Field Care – PFC).

Ακολουθώντας ένας άνθρωπος που εργάζεται στο πεδίο της ασφάλειας τον προαναφερθέντα «δρόμο» θα λάβει πολύ ουσιαστικές γνώσεις για τον ίδιο καθώς και για τον φορέα που εργάζεται ή πρόκειται να εργαστεί. Θα γίνει ανταγωνιστικότερος έναντι άλλων συναδέλφων του και θα προτιμηθεί από τον εργοδότη του καθώς με την παρουσία του θα αισθάνεται περισσότερο ασφαλής όπου είναι και ο λόγος ύπαρξης του προσωπικού ασφαλείας. Επιπλέον, θα δομήσει και έναν πιο ειδικό τρόπο σκέψης που θα του δώσει ένα μικρό προβάδισμα στην καθημερινότητά του.

Αρκεί βέβαια όπως αναφέραμε και παραπάνω ο φορέας που θα διεξάγει την εκπαίδευση να έχει μια μακροχρόνια παρουσία στον χώρο, να φέρει τις ανάλογες πιστοποιήσεις και το εκπαιδευτικό του προσωπικό να είναι κατά προτεραιότητα επαγγελματίες υγείας έτσι ώστε να είναι σε θέση να προσφέρουν πέραν των τυπικών γνώσεων και μια «μυρωδιά» από την πραγματικότητα. Εάν δε, υπάρχει και ο συνδυασμός επαγγελματία υγείας με γνώσεις τακτικού περιβάλλοντος ή το αντίστροφο, η εκπαίδευση αυτή μπορεί να εξατομικευθεί καλύτερα στα αντικείμενα εργασίας του ΙΕΠΥΑ.

Κλείνοντας αξίζει να κρατήσουμε κάτι πολύ ουσιαστικό που αφορά την υγεία και την εκπαίδευση. Η υγεία διαρκώς εξελίσσεται και προσθέτει ή αφαιρεί δεδομένα που σχετίζονται με την περίθαλψη ενός περιστατικού. Για να υπάρχει επάρκεια των γνώσεων μας και να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή τι κάνουμε και για ποιον λόγο, πρέπει διαρκώς να εκπαιδευόμαστε και να μην αφήνουμε ποτέ τη γνώση να «ξεθωριάσει». Να θυμάστε πάντα ότι ένα λάθος στη διάσωση ενός ατόμου είναι αρκετό για να μην το ξαναδείτε.